Voor de duidelijkheid: het is heel menselijk om vermoeid te raken, de mens is tenslotte geen machine. Soms moeten we inzien dat onze rationele wil en het ego ons te ver had gepushed. Eindeloos doorgaan, puur op wilskracht doorzetten omdat het zo hoort, is ten duur slopend.

Ik ken het, ik was een meester in het doorzetten, in het perfect doen en niet stoppen voor het af was. Na 4 jaar anders ervaren heb ik deze kwaliteit nog steeds lichtjes in de achtergrond. In heel diep gewortelde, herkenbare situaties komt het weer tevoorschijn: dan ben ik bijna als een bezetene bezig met mijn taak.

In mijn geval zit het “moeten goed studeren” heel diep geworteld. Zelfs in deze dagen als ik aan een studieopdracht werk of studeer voor een examen komt mijn oude gedrag tevoorschijn. Op dat moment merk ik dat mijn automatische piloot de regie overneemt en ermee wegrent, en ik hobbel en zweef daar zonder contact met mijn echte ik gewoon rond, en overwerk ik mezelf.

De outputkwaliteit is hoog, maar mijn energieniveau is laag. En ik kan niet van de vruchten van mijn werk genieten.

Vriendschap sluiten

Wat mij helpt is om afstand te nemen van de taak. De taak mijn vriend te maken. Het is geen wedstrijd. Ik moet niemand overstijgen (vooral mezelf niet). Ik moet mezelf niet bewijzen en zeker hoef ik geen ander te pleasen.

Als ik de afstand bewaar gaat de tijd langzamer, de vertraging merk ik duidelijk op. Hiermee komt mijn tollende hoofd ook tot rust en er ontstaat ruimte. In deze ruimte is het mogelijk om alles rustig te bekijken, opnemen en te focussen.

Wanneer afstand nemen lukt dan merk ik dat ik de pracht van de materie, waarmee ik bezig ben, ontdek. Als dit gebeurt dan merkt mijn omgeving dat ook. Dan ben ik vol energie, vol enthousiasme, de verhalenverteller in me kan niet stoppen: iedereen moet over mijn ontdekking horen. Iedereen mag met mijn geluk meeliften. Vreugde smaakt nog zoeter als het gedeeld is met anderen.

Ik heb een keuze

Mijn levensvreugdegevoel komt uit een specifieke bron. Het komt uit mijn kern, mijn wezenlijke. Als ik nu erover nadenk wordt het helder: hoe verder ik van mijn innerlijke raak hoe minder happy ik me voel.

Ik weet het nu: veel in mijn hoofd zitten, als maar denken en met angsten bezig zijn kan mij helemaal ontkoppelen van mijn essentie. En dat is aan mij te merken. Dan verander ik. Ik word strak, zakelijk, star, nors, saai, kortom helemaal niet te genieten.

Eerlijk gezegd ben ik liever sparkelend dan onuitstaanbaar.

Maar eerst moest ik deze ontdekking doen, dit verschil voor mezelf duidelijk krijgen. Zo ontdekte ik ook dat de automatisme te bedwingen valt: ik kan iets doen om te zorgen dat ik me beter voel.

Solar plexus

Ik heb ook verschillende middelen om uit patronen te breken. Naast meditatie en ademoefening kan een fantastisch punt op onze voeten, de solar plexus, de zonnevlecht ingezet worden. De zonnevlecht helpt ons om sterk te staan in onze schoenen, laat onze eigenwaarde inzien en voelen, het komt overeen met onze identiteit.

Vanuit je krachtcentrum naar de wereld kijkend merk je op wat belangrijk is en bereik je jouw doelen met behulp van je creativiteit. Creativiteit laat geen krampachtigheid toe – het is in constante beweging, het wervelt en hernieuwt zich voortdurend.
Een massage gericht op de zonnevlecht op de voeten is bewustzijn-versterkend en geruststellend.

Dus wat doe ik in nood? Dan ga ik naar mijn collega voor een zonnevlecht massage. Daarna zie ik de wereld heel anders. Zo een massage geef ik ook heel vaak en iedere keer komt de bevestiging: “ik voelde het in mijn buik, het was heel fijn”.

Ik ben benieuwd: wat helpt jou om uit de gedachtemolen te stappen en weer in de hier en nu te landen? Zet je het in de comments? Het kan mij en anderen inspireren.