Lastig. Een terugkerende gedachte waarmee je elke keer verstrengeld raakt.
Je kent haar al heel goed. Het is het zelfde liedje opnieuw.
Raar genoeg, komen onze terugkerende gedachten niet uit de verzameling van prettige gedachten. Nee, deze kwellen ons genadeloos. Ze bezorgen ons een slecht gevoel. Boosheid. Of angst. Verdriet. Of jaloezie.
En je trapt elke keer weer in de val. Het is alsof je vaste terugkerende kwellende gedachte je als een magneet aantrekt. Het lukt haar elke keer opnieuw je aandacht te trekken. Als zij opduikt dan ben je met al je focus gericht op haar. Alsof jullie onlosmakelijk op elkaar vastgeplakt zijn.
Na dat je met je volle aandacht bij haar bent komt de volgende fase: dan ga je op in de emotie die in je opkomt. Je wordt boos. Boos op hem die toen dat misstap maakte. Wat hij al lang had berouwd en bezuurd en je hebt hem al lang vergeven.
Toch haal je weer deze oude koe uit de sloot. En als boosheid er is, dan is er niets anders meer. Dan houdt het je vast en helpt je om nieuwe, slechte gedachten te bedenken. Lekker uitgebreid bedenken waarom je leven zo slecht is. Zie je wel, ik kan hem niet vertrouwen. Hoe kan ik? Hij heeft het een keer gedaan, wat is de garantie erop dat hij het niet nog een keer zal doen? En ga maar zo door.
Het feestje is niet meer te stoppen. Je zit er midden in en de dans met je ergste gedachten is begonnen. Draaien, draaien, draaien en je kan niet meer stoppen.
Het is begrijpelijk dat je wenst dat je deze gedachten niet meer, maar ook nooit meer zou hebben. En als je ze toch krijgt dan sluit teleurstelling zich aan bij de al bekende emoties. En maakt de boel nog erger.
Wat kan je wel doen?
Je kan in eerste instantie leren op te merken dat je vaste vriendin, je slechte gedachte je weer had gevonden. Betrap haar meteen op het moment dat ze arriveert. Dat is de truc.
Er bij zijn met je bewuste op dat moment.
Waarom? Omdat daar begint je overwinning. Daar kan je de gedachte loskoppelen van de erop volgende emotie. Omdat je in feite vooral daar last van hebt. De automatische emotionele reactie op de gedachte.
Dus mijn advies is: grijp de geachte al in de eerste instantie dat ze opduikt bij haar nekvel en kijk in haar ogen. En zeg tegen haar: Ha, ik heb je betrapt. Ik dans met je niet mee. Ik ben toen dit allemaal gebeurde boos geweest, ik heb het toen opgelost en afgesloten. Ik ben nu hier. Waar je over hebt is niet echt. Ik laat je zijn en ik blijf in de hier en nu. Bij mezelf.
Probeer het maar. Jouw woorden zijn wellicht anders, maar het bericht moet duidelijk zijn. Je laat je niet in de maling nemen door iets wat niet bestaat.
Herken je dit? Laat gerust je ervaring of je eigen manier om ermee om te gaan in de comments achter.