In mijn blog Stress en overleven heb ik over de biologische stressreactie gehad.
Ik heb het verhaal tot en met het ontsnappen van gevaar uitgelegd. We hebben ook over vechten-vluchten-bevriezen gehad. Deze zijn de 3 strategieën waarvan je in gevaar onbewust een keuze maakt.
Stilte na de storm
Het mooie is, dat de drie strategieën een duidelijke uitweg bieden waardoor, hoe dan ook, je van de stressor af bent: of ben je dood, of ben je overlevende.
Stel dat je het overleeft, dan ga je in de weer veilig geworden situatie inventariseren: ik leef nog, ik heb wonden opgelopen, ik voel me uitgeput, etc. Hierna komt de tijd van een natuurlijke nazorg: je wonden verzorgen, je tranen laten lopen en een dankwoord uitspreken naar de goden die je in gevaar bijstonden.
En daar mag je de tijd voor nemen. Dat kan alleen als het primitieve brein weer tot rust is gekomen en ruimte geeft aan de herstel troepen.
Plotseling voel je je heel moe.
Alle spieren doen zeer en voelen zwaar aan.
Je merkt dat je doorweekt bent van zweet en dat je juist kou begint te krijgen.
Een dutje doen is heel aantrekkelijk.
Een natuurlijke golfbeweging
Na zo een herstel ben je weer de oude, opgeladen en klaar voor de gewone taken van het leven.
Zo ziet er dus ongeveer een biologische stressreactie uitgelokt door echte (hier bedoel ik aanraakbare) gevaar. Op bedreiging en gevaar neem je actie. Na de actie moet je herstellen.
Ons lichaam is voor deze perfect ingericht. Het heeft een deel die activeert en heeft een andere deel die herstelt. Het gebeurt in een golfbeweging. Er is een wisselwerking tussen actief en rust.
Als er actie komt is er geen ruimte voor herstel, alles is in dienst gesteld van snel handelen.
Als het gevaar bezweken is dan overheerst rust. Alleen in rust kan onderhoud gepleegd worden.
Zo gaat het in een gezonde opstelling. Op en neer. Op en neer.